گپی با طلایی‌های فوتبال پنج نفره در ایسنا

از ابتدای فعالیت فوتبال پنج نفره در کشور که نزدیک به هفت سال می‌گذرد، همراه با تیم ملی بوده‌اند و در این مدت توانسته‌اند موفقیت‌های قابل توجهی به دست آوردند که تازه‌ترین آن قهرمانی در مسابقات پاراآسیایی اینچئون کره است.

حسین رجب پور (کاپیتان تیم ملی) و محمد حیدری، دو ملی پوش خوزستانی هستند که در کسب مدال طلای فوتبال پنج نفره ایران سهیم‌اند. آنها اعتقاد دارند فوتبال پنج نفره ایران توانایی ایستادن روی سکوهای پارالمپیک را نیز دارد.

رجب پور و حیدری با حضور در خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه خوزستان، از مسابقات اینچئون و قهرمانی‌شان گفتند. از این که معلولیت‌شان را پذیرفته‌اند و از آن‌ها که حامی‌شان بودند و البته از تبعیض‌ها گفتند.

مشروح گفت‌وگوی ایسنا با این دو ملی پوش را در ادامه می خوانید.

تیم فوتبال پنج نفره ایران موفق شد در دومین دوره رقابت های پاراآسیایی به مقام قهرمانی دست پیدا کند، از این مسابقات بگویید؟

رجب پور: این مسابقات در سطح بالایی برگزار شد و سه تیمی که در این دوره با آنها بازی کردیم در پایان همین ماه در مسابقات جهانی ژاپن که ایران نتوانست سهمیه آن را به دست آورد، شرکت می‌کنند؛ یعنی با آمادگی کامل در این دوره از رقابت‌ها شرکت کرده بودند. ما در این مسابقات با کسب یک مساوی و سه پیروزی به قهرمانی رسیدیم. به هر حال سطح مسابقات بسیار بالا بود و هر تیمی که وارد زمین می‌شد این انتظار را از خود داشت که سه امتیاز بازی را به دست آورد، یعنی هیچ تیمی مقابل ما دست و پا بسته نبود. ما برای شرکت در این مسابقات از اردیبهشت در اردو بودیم و تمرینات خوبی را پشت سر گذاشتیم تا توانستیم در این مسابقات سربلند بیرون بیاییم.

حیدری: صد درصد تیم ما با آن تیمی که چهار سال پیش در این مسابقات شرکت کرده بود، تفاوت داشت. تیم ملی فوتبال پنج نفره ایران، سال 86 بود که تشکیل شد. پس از آن هم تیم‌مان چندین بار در مسابقات جهانی و پارالمپیک لندن شرکت کرده بود و به همین دلیل امسال تیم‌مان در این رقابت‌ها بسیار خوب بود.

فکر می‌کردید که تیم ملی در این دوره از مسابقات بتواند عنوان نایب قهرمانی چهار سال پیش خود را ارتقا دهد؟

رجب پور: من فکر می‌کردم که صددرصد بتوانیم قهرمان شویم؛ چرا که ما در پارالمپیک لندن که بالاترین سطح مسابقات است شرکت کرده بودیم و با بزرگترین تیم‌های دنیا هم چون آرژانتین، اسپانیا و انگلیس بازی کرده بودیم و به این خودباوری رسیده بودیم که می‌توانیم قهرمان آسیا شویم. فوتبال ما این پتانسیل را دارد که حتی روی سکوهای پارالمپیک بایستد.

حیدری: از اردوی اول که کارمان را شروع کردیم، با هدف قهرمانی کار کردیم. یعنی تمرینات‌مان را به خوبی انجام می‌دادیم. وقتی هم که به اینچئون رفتیم هیچ کدام از بازیکنان و مربیان به فکر دومی نبودیم و فقط به قهرمانی فکر می کردیم.

به نظرتان چه عواملی باعث شد که تیم ملی ایران روی سکوی قهرمانی بایستد؟

رجب پور: تلاش و پشتکار باعث شد که به این موفقیت برسیم. تمرینات ما در زمین چمن مصنوعی انجام می‌شود و اگر در مردادماه به تهران رفته باشید می‌بینید که آفتاب آن جا چقدر سوزان است و ما برخی مواقع که ساعت 16:30به تمرین می‌رفتیم، پس از تمرین متوجه می‌شدیم که تمام کف پاهای‌مان تاول زده است. به هر حال ما با این شرایط توانستیم خوب تمرین کنیم و در مسابقات اینچئون قهرمان شویم.

حیدری: بازیکنان تیم ملی با جان و دل تمرین کردند و مربیان و آقای مظلومی (رییس فدراسیون ورزش های نابینایان و کم بینایان) و بازیکنان، همه تلاش‌شان برای قهرمانی بود. باتوجه به این که در مسابقات پارالمپیک لندن روی سکو نرفتیم، در حالی که حق‌مان رفتن روی سکو بود، فقط برای قهرمانی در اینچئون تمرین می کردیم.

تیم ملی برای حضور موفق در این رقابت ها به خوبی حمایت شد؟

رجب پور: آقای مظلومی ابتدا سه مرحله اردو برای تیم ملی در نظر گرفته بود ولی با درایت وی و با هزینه فدراسیون، چهار مرحله دیگر به این سه مرحله اردو اضافه شد و در کل با برگزاری هفت مرحله اردو توانستیم مقام خوبی به دست آوریم. آقای مظلومی در این راستا تلاش خوبی انجام داد.

به هر حال با این قهرمانی انتظارات از تیم ملی بالاتر رفته است، چه برنامه‌هایی برای ادامه روند این موفقیت‌ها دارید؟

رجب پور: بله، با این قهرمانی شرایط ما سخت‌تر شد و انتظارات از ما بالاتر رفته است و صد درصد باتوجه به مسابقات جهانی ای که پیش‌رو داریم، مسوولان از ما انتظار دارند که در آن جا سهمیه به دست آوریم و این کار ما را سخت‌تر و البته باعث می شود که بیشتر تلاش کرده تا انتظارات را برآورده کنیم. طبق آن چه آقای مظلومی می‌گفت باید از دو ماه دیگر وارد اردو شویم، چرا که مسابقات جهانی سئول که کسب سهمیه پارالمپیک ریو است را پیش‌رو داریم و اگر بتوانیم در آن جا سکوی خوبی را به دست آوریم، می‌توانیم دو سال پیش از آن که پارالمپیک آغاز شود، به سهمیه برسیم. شرایط تیم‌مان از نظر نفر و روحی خیلی خوب است و باید دید فقط مانند مسابقات اینچئون برای ما اردو تدارک می‌بینند یا خیر که اگر به همین صورت باشد ما هم صد درصد تلاش‌مان را می‌کنیم و در آن جا کم نمی گذاریم و البته فوتبال غیرقابل پیش بینی هم هست.

حیدری: با تمرینات خوبی که برای ما در نظر گرفته می‌شود ان شاالله در مسابقات جهانی پیش‌رو می‌توانیم سهمیه پارالمپیک را به دست آوریم. آقای مظلومی بسیار برای تیم تلاش می‌کند و البته تنها مشکلی که داریم این است که لیگ باشگاهی در سطح کشور نداریم و اگر این لیگ را داشته باشیم وضعیت‌مان خیلی بهتر از این می شود.

یکسری از ورزشکاران از میزبانی کره ناراضی بودند، شما میزبانی را چطور دیدید؟

رجب پور: میزبانی کره اصلا با میزبانی مسابقات پاراآسیایی گوانگجو قابل قیاس نبود. حتی از آنهایی که در پارالمپیک هم شرکت کردند، درباره میزبانی بپرسید می‌گویند میزبانی گوانگجو از پارالمپیک هم بهتر بود. به هر حال به دلیل این که میزبانی گوانگجو خیلی خوب بود، انتظارات بالا رفته بود و فکر می‌کردیم مسابقات اینچئون هم مانند گوانگجو برگزار شود، در حالی که اصلا این گونه نبود.

حیدری: به نظر من هم میزبانی در سطح پایین‌تری نسبت به رقابتهای گوانگجو بود.

چه خاطره‌ای از این مسابقات دارید؟

رجب پور: بازی با تیم کره بود که این دیدار در شرایط آب و هوایی بدی برگزار می‌شد و باران به شدت می‌بارید و هوا بسیار سرد بود. ما به سمت دروازه کره خیلی حمله کردیم و حتی یکی از توپ‌های‌مان به تیرک دروازه برخورد کرد و پس از برخورد به سر دروازه‌بان حریف، به بیرون رفت. با توجه به این که کره میزبان مسابقات بود داور خیلی به سود آنها سوت می زد و در یک دقیقه پایانی این مسابقه یک پنالتی به سود حریف‌مان گرفت که اگر گل می‌شد ما شکست می‌خوردیم، همه بازیکنان دعا کردند که این توپ گل نشود که به همین صورت هم شد و توپ به تیرک خورد و وارد دروازه ما نشد که این خاطره شیرینی برای من است.

حیدری: بهترین خاطره من در این فوتبال همین قهرمانی تیم ملی در این دوره از مسابقات بود.

امکانات برای رشته فوتبال پنج نفره در استان خوزستان کافی است؟

رجب پور: خدا را شکر هر زمانی که بخواهیم تمرین کنیم، آقای شیروانی رییس هیات ورزش‌های کم بینایان و نابینایان استان سالن در اختیار ما می‌گذارد و برای‌مان کم نمی گذارد.

ارزیابی‌تان از نتیجه کلی کاروان پاراآسیایی غدیر و ایستادن در مکان چهارم چیست؟

رجب پور: نتیجه این کاروان از کاروان پارالمپیکی‌ها و پاراآسیایی‌های گوانگجو خیلی بهتر بود. اختلاف مدال این دوره با دوره گذشته این مسابقات نشان می‌دهد که در این چهار سال مسوولان به ورزش معلولان بیشتر توجه کرده‌اند. مسوولان برای این که ورزشکاران معلول به راحتی به کره برسند، خیلی تلاش کردند و برای ما پرواز مستقیم به کره گرفتند و آقای خسروی وفا در این زمینه بسیار تلاش کرد. در کل توجه نسبت به گذشته بیشتر شده است.

حیدری: ما در این مسابقات مدال‌های نقره بسیاری کسب کردیم و اگر یک مدال طلای دیگر به دست می آوردیم، می‌توانستیم سوم شویم.

پس اعتقاد دارید توجه به ورزش معلولان نسبت به گذشته بیشتر شده است؟

رجب پور: بله، به نظر من توجهات بیشتر شده است؛ البته هنوز تفاوت بین ورزشکاران معلول و سالم وجود دارد.

حیدری: به نظر من هم تقریبا توجهات بهتر شده است ولی هنوز هم جای کار وجود دارد.

چه انتظاری از مسوولان برای بهتر شدن وضعیت ورزش معلولان، به ویژه فوتبال پنج نفره دارید؟

رجب پور: ما یک زمین چمن اختصاصی برای تمرین تیم ملی می خواهیم. همچنین دوست داریم در استان خودمان هم یکی از زمین چمن‌هایی که در استان احداث می شود را در اختیار هیات ما بگذارند تا بتوانیم روی زمین چمن اختصاصی خودمان تمرین کنیم نه این که در سالن تمرین کنیم که شرایط آن با زمین چمن متفاوت است. مسوولان به ما هم مانند ورزشکاران سالم نگاه کنند. مگر چه فرقی بین ما و این ورزشکاران است؟ همان اندازه که آنها تلاش می‌کنند ما هم تلاش می کنیم، با این تفاوت که ما در شرایط سخت‌تر تمرین می‌کنیم و مقام می آوریم ولی آنها نمی‌آورند. کلا نسبت به ورزش معلولان کم لطفی می شود و از نظر جوایز و توجه، آن طور که باید به ورزش معلولان توجه نمی شود.

معلولان با محدویت‌هایی که دارند در مسابقات شرکت می‌کنند و پرچم ایران را به اهتزار در می‌آورند، در حالی که ورزشکاران سالم هیچ مشکلی ندارند و ممکن است مقامی هم کسب نکنند. البته نمی‌خواهم ارزش کار آنها را پایین بیاورم ولی من اعتقاد دارم آن طور که باید و شاید به معلولان توجه نمی‌شود. البته مسوولان قول‌هایی در این زمینه داده‌اند. من حداقل از مسوولان استانم می‌خواهم که بین ورزشکاران سالم و معلول تفاوتی قایل نشوند و به ما هم مانند آنها نگاه کنند. واقعا کار ورزشکاران معلول سخت است. روی چشم بهترین فوتبالیست ایران چشم‌بند بگذارید و به او بگویید دو قدم راه برو؛ او توانایی انجام این کار را ندارد، در حالی که ما در مسابقات‌مان باید چهار بازیکن نابینا را دریبل کنیم و بعد به یک دروازه‌بان بینا گل بزنیم. البته اکنون مسوولان کشوری و وزیر ورزش قول داده‌اند که جوایز ما مساوی باشد.

حیدری: به نظر من تبعیض هایی بین ورزشکاران سالم و معلول وجود دارد و نگاه به ورزشکاران معلول خیلی کم است. از مسوولان می‌خواهم که زمین چمن اختصاصی در اختیار ما بگذارند و این که برای شرکت در لیگ باشگاهی فوتبال پنج نفره، از ما حمایت کنند و یکی از باشگاه‌های استان برای حضور با قدرت ما در لیگ باشگاهی کشور، اسپانسرمان شود.

از ورودتان به دنیای ورزش بگویید.

رجب پور: سال 73 زمانی که هشت ساله بودم در خرمشهر در حال فوتبال بازی کردن با دوستانم بودم که یکی از آنها روی مین رفت و سه نفر از دوستانم شهید شدند و من هم نابینا شدم و اکنون هم جانباز 70 درصد هستم. سال 79 بود که آقای نادر خادمی، مسوول ورزش بنیاد خرمشهر من را در بنیاد دید و گفت می‌خواهی ورزش کنی؟ و من به او گفتم چه ورزشی؟ گفت گلبال. خلاصه او من را به اهواز آورد و باتوجه به این که نابینا شده بودم و گوشم خیلی قوی شده بود و رشته گلبال هم بیشتر با گوش است، در این رشته تمرین کردم و عضو تیم استان شدم. سال 86 بود که برای تشکیل تیم ملی فوتبال پنج نفره فراخوان دادند که هر کس می‌تواند بیاید و تست بدهد که آقای شیروانی هم از من خواست که تست بدهم و توانستم عضو تیم ملی شوم ولی باتوجه به این که لیگ فوتبال پنج نفره نداشتیم، در لیگ برتر گلبال هم شرکت می‌کردم و تا سال گذشته هم به همین صورت بود.

حیدری: من مادرزاد نابینا هستم و زمانی که مدرسه می‌رفتم از طریق طرح استعدادیابی هیات وارد این رشته شدم. من علاوه بر فوتبال، گلبال هم بازی می کردم.

آقای رجب پور باتوجه به این که شما تا هشت سالگی بینا بودید، پس از آن اتفاق کنار آمدن با شرایط جدید برای‌تان سخت نبود؟

رجب پور: باتوجه به این که در سن کم این اتفاق برای من افتاد، خیلی به آن توجه نمی‌کردم، فقط خیلی به این طرف و آن طرف می‌خوردم (با خنده). اگر اکنون این اتفاق برای من می‌افتاد، فکر کنم حالا گوشه خانه نشسته بودم ولی به دلیل این که این اتفاق در کودکی برای من افتاد، خیلی زودتر با شرایط جدید کنار آمدم. البته کسانی که اطراف یک فرد معلول هستند، در تشویق آن بسیار تاثیرگذارند.

آقای حیدری برای شما که مادرزاد نابینا بودید شرایط به چه صورتی بود؟

حیدری: من با این شرایط بزرگ شدم و اصلا برایم سخت نیست و راحت هستم و در ورزش هم اگر کسی چیزی را برایم توضیح دهد، زود آن موضوع را متوجه می‌شوم. این شرایط محدودیتی برای من ایجاد نکرده است. من از شرایطم راضی هستم و خدا را شکر.

از ازدواجتان و ثمره آن هم برای‌مان می‌گویید؟

رجب پور: من سال 89 و قبل از بازی‌های پاراآسیایی گوانگجو ازدواج کردم و یک دختر سه سال و نیمه به نام پرنیان دارم.

حیدری: من هم سال 90 و پس از بازی‌های پاراآسیایی گوانگجو ازدواج کردم و اکنون یک پسر به نام دانیال دارم که دو ماه دیگر، سه سالش تمام می‌شود.

به نظرتان ازدواج چه تاثیری بر زندگی ورزشی‌تان گذاشته است؟

رجب پور: کسی که ورزش قهرمانی و حرفه‌ای را انجام می‌دهد، باید آرامش بسیار خوبی در خانه و اردوها داشته باشد و همسر من توانسته خیلی خوب این بستر را برای من فراهم کند تا بتوانم با فکری باز، بازی کنم. در این مدت نیز واقعا همسرم با یک بچه و تنها، شرایط خیلی سختی را تحمل کرد.

حیدری: به هر حال ما با دعای خانواده‌های‌مان به این جا رسیدیم. همسرم بسیار خوب است و من را تشویق می‌کند و اکنون هم که در این مسابقات قهرمان شدیم به نظرم در چشم خانواده همسرم، بزرگ شده ام.

شما تحت پوشش بهزیستی هم هستید؟

رجب پور: خیر، من باتوجه به این که جانباز هستم، از بنیاد جانبازان حقوق دریافت می کنم.

حیدری: بله تحت پوشش بهزیستی هستم ولی توجهی نمی‌کنند و درآمد من از ورزش است.

صحبت پایانی‌تان را می شنویم.

رجب پور: از همسرم که خیلی سختی کشیده است تشکر می‌کنم. از آقای خادمی که اولین کسی بود که من را وارد ورزش کرد، آقای شیروانی که سالن در اختیار ما می‌گذارد و هزینه ایاب و ذهاب‌مان را هم پرداخت می کند، آقای مظلومی که سه اردوی ما را به هفت اردو تبدیل کرد و آقای فلفلی، سرمربی تیم ملی که ما را با آمادگی ذهنی خوبی از حریفان مان وارد مسابقات کرد هم تشکر می کنم.

حیدری: من هم از همسرم تشکر می کنم. همچنین از آقای شیروانی که دلسوز است، آقای مظلومی که بسیار برای ما زحمت کشید و آقای فلفلی سرمربی تیم ملی که از جان و دل مایه گذاشت، بسیار قدردانی می کنم.

منبع: ایسنا