زنان معلول
او خبرنگار روزنامه همشهری است در همشهری محله قلم می زند. ویلچر مشکی اش به جای او در کوچه پس کوچه های تهران گام برمی دارد تا حرفهای جدی دختری نوزده ساله را به حروفچینی روزنامه برساند تا کمی مسئولین ... به قول خودش بگذریم آقای دشتی. از لیلا بهبود خواستم تا درباره زنان معلول در هفته بهزیستی مقاله ای برای شمعدانی بفرستد. مطلب او آنقدر محکم و قوی است که جای هیچ بحثی را برای مسئولین به ویژه شهردار تهران و سایر شهرداران کشور باقی نمی گذارد. از شما می خواهم با حوصله این مطلب را بخوانید و اگر به مسئـ ... دسترسی دارید یک رو نوشت از آن را برایشان بفرستید.
ممنون
به نام خدا
معمولا بهره مندی از رفاه اجتماعی و برخوردار بودن از امنیت فردی و اجتماعی برای همگان حائز اهمیت است و یکی از عواملی است که انسان ها بی وقفه در جستجوی آن هستند.
در همه جوامع بشری قوانینی را وضع می کنند و در آن باید و نبایدهای هر قشری از جامعه را مشخص می کنند . از آنجایی که شهروندان یکی از مهمترین ارکان هرجامعه ای هستند، حقوق شهروندی قرار داده شده تا هر شخصی از حق و حقوق خود آگاه باشد.
ولی متاسفانه بهره بردن از این حقوق فقط برای افرادی در نظر گرفته شده که از سلامتی کامل جسمی برخوردارند.
در صورتی که اگر نیم نگاهی به اطرافمان بیاندازیم، خواهیم دید عده زیادی از اعضای جامعه با کمک عصا و ویلچر، روزگار را سپری می کنند و شاید در بعضی موارد باید برایشان حقوق خاصی را به تصویب برسانند. ولی اگر کمی بیشتر توجه کنیم به راحتی درمی یابیم که آیا عدالت برای سود بردن از این حقوق رعایت شده است یا نه؟
یکی از دلایل شاید این باشد که جامعه هنوز معلولان را به عنوان شهروند به رسمیت نمی شناسد که حقوق شهروندی برایش قایل شود.
خصوصا خانم های معلول را که به دلیل وضع خیابان ها و معابر کمتر می توانند از خانه خارج شوند، به کلی از یاد برده اند.
اینجا هم تقصیر را به گردن خودمان می اندازند که چرا درجامعه حضورندارید. اگر قرار است بر مبنای عدالت قضاوت کنیم بد نیست به چند مورد اشاره کنم :
* برای خرید مایحتاج روزانه باید مسیرهای کوتاه را انتخاب کنیم چون امکان سوارشدن به وسایل نقلیه عمومی وجود ندارد.
* برای خریدن لوازم شخصی خود هم باید یکی از دوستان یا اعضای خانواده را به زحمت بیاندازیم، چون اگر مغازه ها چند تایی هم پله داشته باشند، امکان ورود به آنها نیست .
* به فروشگاهها مراجعه می کنیم تا مشکلات بالا مطرح نباشد ولی همیشه به جای رمپ برقی به پله های برقی برمی خوریم که انسان های سالم هم ازسوارشدن به آنها وحشت دارند، چه برسد به ما ....
برای مراجعه به پزشک محدودیت داریم چون باید فقط به دنبال مطب هایی باشیم که آسانسور دارند و در غیر این صورت راهی برای معالجه وجود ندارد.
* برای خرید لباس به بوتیک ها مراجعه می کنیم ولی در هیچ صورتی نمی توانیم لباس ها را پرو کنیم . چون این اتاقک ها به قدری کوچک است که با ویلچر یا عصایش نمی شود وارد شد و اندازه لباس را باید حدس بزنیم.
*اگر بخواهیم از وضع ادارات و آموزشگاه هایی که شاید خانم ها در آن کار داشته باشند... بگذریم ، به همین خاطر است که زنان معلول را کمتر می بینیم.
25 تیرماه بهانه خوبی است که مشکلات را مطرح کنیم، شاید روز بهزیستی و تامین اجتماعی مسولان را به این فکر بیاندازد که برای افرادی که برای زندگی بهتر تلاش می کنند، حقوقی متناسب با احوال آنان در نظر بگیرید و عدالت را به معنای واقعی رعایت کنید
امید است که در روز بهزیستی معلولان هم به عنوان شهروند شناخته شوند و امکان آن برایشان ایجاد شود که درتمام فعالیت ها حضور موثر داشته باشند.
و من ا... التوفیق
لیلا بهبود