تبریک یا؟
بطور معمول با فرا رسیدن ماه آذر و نزدیک شدن به سالروز جهانی معلولان که مصادف با دوازده آذر یا سوم دسامبر هر سال برگزار میشه، بارها و بارها در مطالب رسانه ها یا همایش ها و اجتماعات مرتبط به معلولین از این و آن تبریک شنیدم و دیدم... حقیقتا برام مفهوم و چرایی این تبریک ها روشن نبوده و نیست؛ اگر نخوام سیاه نمایی کنم در دهه اخیر، توجه به نیازهای اساسی معلولین سرعت گرفته و کارهایی هم در جهت کاهش مشکلات این قشر در اقلیت انجام شده اما باید پذیرفت که تا احقاق حقوق مسلم شهروندی هنوز خیلی فاصله داریم.
به راستی چه کسانی تبریک میگن و مخاطب یا مخاطبین اونا کیان؟
آیا به معلولی که بخاطر معلولیت از بسیاری از حقوق شهروندی و اجتماعیش محرومه تبریک میگن؟
آیا به خانواده معلولی که جدا از فشارهای روحی روانی و حتی جسمانی ناشی از معلولیت عضوی از خانواده در زیر بار هزینه های کمرشکن هنوز تاب میاره تبریک میگن؟
آیا به مسئولین و متولیان اموری که نخواستن یا اگر هم خواستن نتونستن گره کور حوزه معلولیت را باز کنن و پس از سی و شش سال از انقلاب اسلامی نه تنها کاستی های متعدد مرتبط به زندگی روزمره معلولان رو جدی نگرفتن بلکه مرهم کارسازی برای دل ریش و آسیب دیده معلول و خانواده او هم نشدن، تبریک میگن؟
یعنی تامین نیازهای اساسی و خواسته های معلولان برای برخورداری از حداقل های زندگی البته با حفظ کرامت انسانی و عزت نفس اونا اونقدر مسئله پیچیده و سختیه که هنوز کارهای بر زمین مونده این حوزه خیلی زیاده و تا ایده ال ها فاصله زیادی داریم؟
حتما میدونین مرز بین سلامت و معلولیت به باریکی موست، آیا قبول ندارین که هیچ معلولی معلولیت و عوارض ناشی از اونو نخواسته اما برای اینکه بتونه به زندگی ادامه بده خودشو رو با محدودیت های متعدد جسمانی بخوبی وفق داده چنانکه شمار زیادی از معلولین حتی به الگو و اسوه ای از امید به زندگی، بردباری، تلاش مستمر و خستگی ناپذیر برای تحقق اهدافشون تبدیل شدن اما دشواری های معلولیت، محدودیت ها و محرومیت های اجتماعی و شهروندی ناشی از شرایط خاص فیزیکی و جسمانی روز بروز فرسوده ترشون کرده؛
مگر غیر اینست که:
• هنوز قانون جامع حمایت از حقوق معلولان پا در هواست و متاسفانه در خیلی از اصول در حد حرف و شعار مونده.
• هنوز کمبودهای نظام سلامت در مورد حوزه بهداشت و درمان معلولین چشمگیره؛ معلول و خانواده او برای تامین وسایل توانبخشی و تامین هزینه های درمانی معلولشون با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم میکنن.
• هنوز تا عبور و مرور و دسترسی آسان به اماکن گوناگون خیلی فاصله داریم، بطوریکه معلول برای حضور در خیلی جاها نیازمنده کمک همنوعان میشه.
• هنوز مشکل حمل و نقل معلولین و هزینه های سنگین اون پابرجاست؛ اگر چه با راه اندازی سامانه حمل و نقل جانبازان این مشکل کمی در تهران کاهش یافته اما طبیعیه با توجه به محدودیت های سرویس دهی برطرف کننده نیازها نبوده و نیست.
• هنوز بیکاری معلولین فشارهای مالی و روحی روانی مضاعفی رو بر معلول و خانواده اش تحمیل میکنه.
• هنوز مشکل سرپناه و مسکن مناسب برای بسیاری از معلولان ایران زمین لاینحل مونده.
• هنوز مراکز توانبخشی خاص معلولان یا ورزشگاه های مناسب و ویژه معلولان در قیاس با آمار معلولان و نیازهای اونا خیلی ناچیزه.
• هنوز تبعیض ها و نابرابری فرصت ها، معلولین و خانواده اونا رو آزار میده...
• هنوز ...
• هنوز...
با این اوصاف آیا بهتر نیست بجای آنکه صداها رو به تبریک بلند کنین سرها و قامت هاتون رو کمی خم کنین؟
سرهاتون رو به نشانه عذرخواهی از جامعه معلولان برای قصورهای صورت گرفته و
قامت هاتون رو هم به نشانه سپاس و احترام به اینهمه ایستادگی و پایداری معلولان این مرز و بوم که علیرغم محدودیت های متعدد و کاستی های فراوان الحق و الانصاف در تمامی زمینه های علمی و فرهنگی، ورزشی و هنری ... خیلی خوش درخشیدن.
فریده حلمی
helmi_farideh@yahoo.com
|