شمعدانی | پایگاه اینترنتی معلولان ایران

دانش‌آموزان استثنایی و امیدهای برباد رفته!

بسیار آزار دهنده است که در طلیعه خدمت رسانی «دولت تدبیر و امید»، رشته‌های امید پدران و مادران رنجدیده کودکان استثنایی این چنین پنبه می‌شود!

در مهر ماه یعنی در بهار تعلیم و تربیت آموزش‌وپرورش به خانواده‌هایی که دارای فرزند استثنایی و عقب مانده ذهنی هستند ارمغان گرانبهایی را هدیه داد به طوری که همه آنها را کاملا ذوق زده کرد. بر چیدن سرویس ایاب و ذهاب و قطع کردن هزینه آن و محروم کردن بیشتر محرومان از حداقل امکانات درون مایه این ارمغان بود! معنی روشن این کار یعنی واگذار کردن سرویس به دوش اولیاء که خود بار ده‌ها مشکل را به دوش می‌کشند.

- آیا سرپرست محترم آموزش‌وپرورش تجربه یک روز سپری کردن با این نوع از دانش‌آموزان را در کارنامه سی‌ساله خود دارند و از نزدیک مسائل آنها را لمس کرده‌اند؟

- آیا از هزینه‌ها و مخارج سنگین این دانش‌آموزان از مرحله درمان تا آموزش و توانبخشی آگاهند؟

راستی در فرهنگ غنی اسلامی که به قول علامه طباطبایی کودکان استثنایی، مستضعفان ذاتی و بهشتیان روی زمین لقب گرفته‌اند، شایسته بی‌تفاوتی مسوولان و گریز مدیران و شانه خالی کردن آنها از قبول کوچکترین همراهی می‌باشند؟

‌ آیا عمق ناراحتی و جراحت روحی و روانی پدران و مادران ناامید و نگران دانش‌آموزان استثنایی بر کسانی که تنها با یک«مصوبه چکشی» تمام بنیان و توان شخصیتی آنها را فرو می‌ریزند، پوشیده است؟

‌ برخورد و رفتار اداری بی‌رحمانه با دانش‌آموزان بی‌پناه معلول ذهنی و اوتیسم در کدام منشور انسانی به تصمیم‌گیران محترم ولی دردناشناس تکلیف شده است؟ به راستی اینگونه بی‌مبالاتی در حق دانش‌آموزان استثنایی رواست؟

‌ به طور حتم این بی‌مهری در هیچ یک از نظام‌های آموزش‌و‌پرورش غربی که دائما در بیانات مسوولان بومی مورد نقد قرار می‌گیرند سابقه ندارد. زیرا محروم کردن عقب‌ماندگان ذهنی در هیچ‌جا پسندیده نبوده و نیست.

 ‌ از این که در سایه‌ساز «دولت تدبیر و امید» دانش‌آموزان بی‌نوای استثنایی به یک‌باره از چتر حمایت آموزش‌وپرورش خارج می‌شوند باید با بغض شکسته پدران و مادران، دردمند به بی‌مسما شدن واژه‌هایی چون«امید» نیز گواهی داد و تنها به خدا پناه برد.

 یاد آن لحظاتی به خیر که این کودکان شادی‌کنان در روز اول مهر بارقه‌ای از«اشک و امید» را بر گونه‌های والدین خود جاری می‌ساختند و مسوولان نیز مدرسه وجامعه را برای تسکین درد سنگین آنها شریک اولیا می‌ساختند.

 تنها باید با افسردگی این بی‌مهری‌ها را تجربه کرد و گفت:

 برما گذشت نیک و بد اما تو روزگار

 فکری به حال خویش کن این روزگار نیست!

 جمعی از پدران و مادران دانش‌آموزان استثنایی

 منبع: مردم سالاری